Doorgaan

Het was een heerlijke week. De winter valt toch in, terwijl we niet paraat staan om die vorst het hoofd te bieden. Welk hoofd, vraagt een kind. Ik: dat moet je niet letterlijk nemen. Kind: chocoladeletters of uit een boek? Ik geef me over. De PvdA in de Gemeenteraad Spijkenisse diende met GL en CU/SGP een motie in voor een kinderpardon. 6 Burgemeesters gaan naar Hard Leers om hem op betere gedachten te brengen. Ik hoop dat ze slagen. Het zal je kind maar wezen.

Een ongewone week dus, maar ik heb genoten, want er valt altijd wel ergens iets te genieten. In een pikzwarte nacht zie je lichtpuntjes beter dan in het schelle zonlicht en als je band niet lek gaat kun je gewoon doorfietsen. Op mijn brik, onderweg naar Brielle voor een gedichtenmiddag, zwijgt smetteloos wit in de contouren van zwanen, staan reigers als steen zo roerloos, maar verder zie ik weinig dieren. Het is al middag en de dieren kijken wel uit.

Ik heb het gevoel dat deze column zijn eigen weg gaat en uitkomt waar ik niet heen wilde. Niet omdat ik dat niet wíl, maar omdat ik niet wist dat hij daar heen zou gaan. Ik laat het maar gebeuren.

Ik laat het vloeien – ook het thema van de Landelijke Gedichtendag – en denk aan die goeie ouwe Herakleitos, Griek zonder geldcrisis, die zei dat je nooit 2 keer in dezelfde rivier kunt stappen. Jij verandert ieder moment en de rivier ook. En als je een steen in die rivier legt, stroomt hij anders en verander je de wereld. Een pietsje, maar toch.
Bram Vermeulen, van wie die tekst is, was een aardige jongen, zei zijn moeder tegen mij toen ik, over 10 jaar een halve eeuw geleden, een lezing gaf in Den Haag en zij in het publiek zat. De zachte krachten zullen zeker winnen op het eind! Trouwens, in Brielle las ik als eerste mijn gedicht over Den Haag, dat ik een aantal jaren geleden schreef. Buiten mijn medeweten om verscheen het in een verzamelbundel. Dat vind ik uiteraard niet erg, maar wonderlijk is het wel: in een bundel staan zonder dat ik het wist.

Ik kan zo nog uren doorgaan, maar ik moet doorgaan.